Podobieństwo bohaterów powieści do osób autentycznych jest niezamierzone, aczkolwiek niewykluczone.

Odcinek 8
Kilka dni minęło, zanim kapitan Jan MiętĂłwka doszedł do siebie, po terrorystycznym ataku na karmnik dla sikorek. Telepało go po tym przez trzy dni i musiał leczyć się kefirem, bowiem gorzała na kacu mu nie przechodziła. Siorbiąc i mlaszcząc rozmyślał nad swoim podłym losem i uposaĹźeniem. Jedyne co z rozlazłej mamałygi robiło jeszcze oficera, to sprośne myśli o Elwirze Szydełko, nieco przymulonej reporterce radiowęzła „Regina Eter”. Na myśl o tej krostowatej pannicy, burzyła się w MiętĂłwce krew, mocno zmieszana tego dnia z etanolem. Na kacu miał on bowiem niezwykłą słabość do kobiet, co w stanie trzeĹşwym raczej mu się nie przytrafiało. Po przepiciu, jak sądził, miewał takĹźe fenomenalne pomysły. Oto właśnie jeden z nich zaczął kiełkować w jego spustoszonym przez gorzałę mĂłzgu: - Wypowiem wojnę senatorowi Konturowskiemu - wyrzucił z siebie triumfalnie patrząc na etykietę kefiru z logo firmy Bakon - Zaczniemy trzepać wszystkie samochody firmy, albo senator będzie mnie sponsorować. Do cholery, ile jeszcze mam jeĹşdzić starym daewoo. Chyba mi się naleĹźy jakiś volskwagen przynajmniej?
Miętówka bowiem, oprócz silnego pociągu do pryszczatej Elwiry Szydełko, miał jeszcze niepohamowaną skłonność do czerpania korzyści ze sponsoringu, czyli krótko mówiąc lubił brać w łapę.
Nagle do gabinetu wtargnął miejsko - gminny donosiciel i półwariat Zenon Bóbr - Gnida, postać obślizgła zarówno wewnętrznie, jak i od strony psychiki, której wyjątkowo ciemna strona mogłaby posłużyć za kotarę w podrzędnym kinie.
- Nie mam nic wspólnego z otruciem Juszczenki - darł się od drzwi ten urodzony kapuś i łachudra, łżąc przy tym - Ja nie ubieram się w szmateksach!
***
W tym gorącym, przedświątecznym okresie, w Konopowie zapanowała histeria. Oto, w biały dzień, nie wiedzieć jak i dlaczego, zniknął z centrum miasta punkt sprzedaży odzieży używanej. Ulubiony butik Reginy. Stało się to w chwilę po tym, jak dokonała w nim zakupu rewitalizowanej bonżurki, na świąteczny prezent dla Bonia.
Fakt ulotnienia się ciucholandu, wywołał silne emocje i niepokoje społeczne. Rozjuszony tłum, wyprowadzony na ulice przez sympatyzującego skrycie z Samozagładą Rajmunda Plewniaka, dokonał samosądu na przypadkowym przechodniu, który wzbudził podejrzenie swą elegancko zużytą odzieżą. Dziewczęta i matrony rozpoczęły protest, polegający na powolnym robieniu szpagatów na przejściach dla pieszych, a ich mężowie i kochankowie łączyli się w zbójeckie hordy, grabiąc sklepy pasmanteryjne i podpalając drogerie.
Miętówka ze zgrozą pomyślał o sobie: - Gdzie teraz kupię takie piękne zgniło-brudno-szare sztruksy i pulower w kaczeńce?
Mózg skulił mu się do rozmiarów mandarynki, oczy wyszły z orbit i zaczęły krążyć wokół biurka, nogi zmieniły się w galaretę, a opuszczone bezładnie ręce, leżały bezpańsko w rogu gabinetu. Kapitan Jan Miętówka przeistaczał się w oślizgłą amebę, co nie było znowu takie trudne. Działo się tak zawsze, gdy nastąpiło coś, co przerastało jego rozum. Co prawda, Miętówka wiele w życiu już przeszedł i z niejednego pieca jadł kajzerki. Był przed laty roznosicielem bananów i wirusa HIV w Peru, najemnym żołnierzem okrutnego cesarza Tyberiusza, ulubionym tancerzem Kleopatry, widział upadek Rzymu i zatonięcie Titanika, wraz z Cortezem podbijał królestwo Azteków, dotarł do źródeł Orinoko (nabawiając się przy tym chronicznego kataru i platfusa), ale tego, co wydarzyło się w grudniowe popołudnie w Konopowie, nie mógł zrozumieć, zupełnie.
***
Regina zaskoczona wydarzeniami i zbyt wygĂłrowaną, jej zdaniem, ceną bonĹźurki, postanowiła szukać oparcia w niezawodnym w takich razach, Jurgenie Scyzorze. Scyzor, ktĂłry przed laty osiadł w Konopowie, robił błyskotliwą karierę, ktĂłra właśnie miała osiągnąć swe apogeum, zwieńczone wyborem na przewodniczącego Stowarzyszenia OsĂłb z Odciskami. Ten pogromca kosmicznych kałamarnic, właściciel róşowego pasa w capoeira i fioletowego jamnika, siedział spokojnie obok kobiety, przed ktĂłrą drĹźało całe miasteczko. Doskonale wiedział, Ĺźe ta pulchna i nieco przykurzona niewiasta, moĹźe wynieść na szczyty kaĹźdego i zrzucić w czeluść niebytu, kogo zechce. Tak, jak stało się to z JĂłzefem Baniakiem, spadkobiercą Koła Fortuny, ktĂłry za to, Ĺźe nie chciał się dobrowolnie opodatkować na rzecz radiowęzła „Regina Eter”, skończył jak skończył.
- Jak zginął Baniak? – Regina oschle zapytała Scyzora.
- Znaleziono go bez Ĺźycia i peruki w ogrodzie, szyję miał okręconą szlauchem ogrodniczym, a w ręce trzymał małą konewkę. Aby upozorować wypadek, pomalowaliśmy trawę na żółto i pozamienialiśmy owoce na wiśniach i gruszach – relacjonował Scyzor - ZwaĹźywszy, Ĺźe jest grudzień było z tym nieco problemĂłw. Został juĹź zatrzymany domniemany morderca, ktĂłrego ujęto na kradzieĹźy słoja korniszonĂłw w osiedlowym markecie.
Regina nie mogła jednak wiedzieć, że w Scyzorze odezwały się resztki sumienia i wypuścił Baniaka wraz z jego fortuną i życiem. A ten, skrył się w leśnej chatce i w przebraniu Śpiącej Królewny i towarzystwie jurnych krasnoludków, wiódł całkiem intrygujący żywot.
- To miasto będzie moje - wyrzuciła z siebie niezdrowe marzenie Regina.
***
Tym podłym knowaniom i zbrodniczym intrygom, mĂłgł przeszkodzić jedynie dzielny detektyw Cyprian Gniazdo. Jednak on popadł w dziwny stan melancholii, ktĂłry w tym konkretnym przypadku, objawiał się marzeniami o karierze DJ w radiowęźle „Regina Eter”. Owładnięty tym chorym rojeniem Cyprian, udał się na dworzec PKS, gdzie kupił bilet do Sannik oraz jutrzejszą gazetę. Z braku miejsca w poczekalni, przycupnął delikatnie na kolanach drzemiącej babci klozetowej i pogrążył się w lekturze wiadomości sportowych z mistrzostw Azji i Pacyfiku w rzucaniu cienia.

Don Leone

Jak będę miał ochotę i czas to wkrótce wrzucę kolejne odcinki