Ile razy zdarzało mi się przyjmować postawę uczniĂłw: „Rabbi, kto zgrzeszył, Ĺźe się urodził niewidomy - on czy jego rodzice?”. Ten starotestamentowy obraz Boga, sędziego i buchaltera, wymierzającego sprawiedliwość, przeliczającego występki na srogie plagi, zderza się z innym pojmowaniem spraw BoĹźych, o ktĂłrych mĂłwi Jezus.
„Nie wiemy, czy ślepiec prosił o przywrĂłcenie wzroku. Uzdrowienie dokonuje się, bo taka jest wola Boga. Jezus, jak BĂłg Stworzyciel, ktĂłry uczynił z mułu ziemi pierwszego człowieka, teraz błotem z własnej śliny i ziemi czyni ze ślepca nowego człowieka. Nie odbywa się to bez udziału samego zainteresowanego. On najpierw nie tylko musi zaufać i pĂłjść do sadzawki, ale zaraz, gdy odzyska wzrok, jest wystawiony na prĂłbę.
- CzyĹź to nie jest ten, co siedzi i Ĺźebrze – pytają – a moĹźe tylko podobny? Ciągną go przed kapłanĂłw, grożą, wzywają świadkĂłw, wypytują rodzicĂłw, sytuacja staje się niepewna. Jak byśmy się zachowali na jego miejscu? Odzyskał wzrok, moĹźe rozpocząć samodzielne Ĺźycie, usunąć się w cień, w końcu nie wie, kim jest ten prorok? Jednak ślepiec wybiera prawdę. Zanim wybierze Jezusa za swego Pana, upĂłr przy świadczeniu niewygodnej prawdy otwiera mu drogę do przyjęcia tej najwaĹźniejszej – zawartej w odpowiedzi: Wierzę, Panie” (Jan Pospieszalski, muzyk, aranĹźer i kompozytor, publicysta, autor programĂłw radiowych i telewizyjnych, Gość Niedzielny 10/2005, s.11).
Niewidomy od urodzenia z Ewangelii był przez Żydów napiętnowany. Chorobę traktowano wtedy jako karę za grzechy swoje lub rodziców. Jezus z Nazaretu nie patrzy na opinie faryzeuszów. Uzdrawia nawet w szabat. Zostaje za to przez nich odrzucony. Czy wyznajemy swoją wiarę zawsze, w każdych okolicznościach? Czy pierwsza lepsza choroba nie powoduje zachwiania naszej wiary? Czy mając dobry wzrok, nie zachowujemy się jak ślepcy?
„Nie mĂłwmy nigdy: - Spotkała go kara BoĹźa. MĂłwiąc tak, umniejszamy Bogu – widzimy w Nim tylko sędziego, ktĂłry trzyma w ręku kodeks praw ludzkich” (ks. Jan Twardowski).
ks. Jan Augustynowicz